Kinkel je želeo da Srbe baci na kolena

NEMAČKA nikada posle Drugog svetskog rata, u kome je vojnički poražena, nije bila politički patuljak, osim jednog kratkog perioda. Tačno je da je bila podeljena, da su se na njenoj teritoriji nalazile okupacione snage, da je njen istočni deo, odnosno Nemačka DR, u velikoj meri zavisio od Moskve, ali patuljak bila nije. Čak i one zemlje koje su imale svoju vojsku u podeljenoj Nemačkoj i te kako su vodile računa o tome šta misli Bon. Posle ujedinjenja, Nemačka je osetila novu snagu. Pošto u Evropi praktično nema premca po ekonomskoj snazi i političkom uticaju, ona želi da tu svoju šansu što pre i što bolje iskoristi. To najčešće čini osiono i nadmeno, ne obazirući se na mišljenja sa strane, niti pak na sudbinu pojedinih naroda.

Iz svega toga proizilazi logičko pitanje: da li je rušenje Berlinskog zida i ujedinjenje Nemačke u bilo kakvoj vezi sa događajima na prostoru bivše Jugoslavije, sa secesijom bivših njenih republika i ratom kojim je propraćena?

U DIREKTNOJ, ocenjuju analitičari, svakako nije, ali u indirektnoj jeste. Kao što ima posrednu ili neposrednu vezu sa događajima i procesima u drugim delovima Evrope pa i sveta.

Bivši istočnonemački političar Hans Modrov je rekao da se Nemačka oglušila na sve opomene i postala zvanična strana na tlu zemlje u kojoj su ostali krvavi tragovi Hitlerovog Vermahta i u kojoj je nemačka spoljna politika bila posebno upućena na opreznost i uzdržanost.

S tim u vezi, citirao bih i izjavu nedavno preminulog Klausa Kinkela, ministra inostranih poslova Nemačke tokom rata u Jugoslaviji. On je rekao da Srbe treba baciti na kolena. Tako su govorili i Austrougari i Nemci pred početak i tokom Prvog svetskog rata i izjavljivale nacističke glavešine tokom Drugog svetskog rata. Nimalo dobronamerna, diplomatska, niti objektivna izjava tadašnjeg šefa nemačke diplomatije. Pamtim kako se srdačno rukovao sa ruskim ministrom inostranih poslova Andrejem Kozirevom prilikom boravka Kinkela u Moskvi.

RUKOVALI su se srdačno, na način kako se rukuju teniseri i drugi sportisti na kraju svojih mečeva. Očigledno su Kinkel i Kozirev imali istovetne stavove o sukobu u Jugoslaviji.

Citirao bih i neke druge izjave koje su se u Berlinu i nekim drugim evropskim prestonicama čule posle rušenja Zida i ujedinjenja. Lično sam gledao kako grupa levičarskih demonstranata u Berlinu nosi veliku parolu na kojoj piše : "Kada se Nemčka rađa, Evropa umire". A bivša britanska premijerka Margaret Tačer je izjavila: "Nakon ujedinjenja Nemačke moramo stalno čuvati barut suvim."

Nekadašnji nemački kancelar i jedan od najuglednijih političara te zemlje u posleratnom periodu Helmut Šmit izjavio je nekoliko godina pre ujedinjenja: "Ideja da jednoga dana može da se stvori država od 80 miliona Nemaca u srcu Evrope izaziva zabrinutost naših suseda i partnera u Evropi."

KOLIKO je nemačka zvanična politika poslednjih trideset godina učinila da takva zlokobna proročanstva demantuje? Da li se na primeru Jugoslavije može s tim u vezi izvući neki određeniji zaključak? Neka na to pitanje odgovore oni koji su kompetentniji od mene.

Mnogi političari i politikolozi u svojim analizama ovih istorijskih događaja dolazili su do jedinstvenog zaključka: kada bi usmerila svoje potencijale - ekonomske, političke, tehnološke, naučne, kulturne i druge, u konstruktivnom smeru, Nemačka bi mogla da odigra odlučujuću ulogu u prosperitetu Evrope; da postane lokomotiva njenog ekonomskog razvoja i učvršćenja mira. U suprotnom, mogla bi ponovo da zamesi kašu nekim narodima kontinenta, izneveri pozitivna očekivanja koja su se pojavila posle rušenja Gvozdene zavese.

NARODI Evrope i sveta, naravno, nadaju se i očekuju da će prevladati definicija o Nemačkoj kao lokomotivi ekonomskog i opštedruštvenog napretka. Ni danas, trideset godina posle rušenja Berlinskog zida, definitivna ocena se ne može izreći. Stoji, međutim, činjenica da je ujedinjena Nemačka danas ekonomski najmoćnija, a politički najuticajnija zemlja u Zapadnoj Evropi, čiji je glas od velikog značaja za kretanja na međunarodnoj sceni.

Izneo bih konstataciju koju, mislim, niko ne može da ospori. Malo je, veoma malo, onih građana u Istočnoj Nemačkoj, bivšoj Nemačkoj Demokratskoj Republici, "prvoj zemlji radnika seljaka na nemačkom tlu", kako su to vlasti te zemlje govorile, koji bi da se vrate u prošlost.

GOTOVO da nema tog čoveka na istoku Nemačke koji žali za komunizmom i socijalizmom, koji bi da se ponovo izoluje, opasa zidom, koji žali za socijalističkom prošlošću, za savezom sa "bratskim zemljama istočnog bloka", koji bi "mercedes" ili "audi" zamenio za "vartburg" ili "trabant", i koji bi da letuje samo negde u Bugarskoj, Čehoslovačkoj ili Rumuniji, a da čežnjivo gleda kako njihovi sunarodnici na Zapadu špartaju širom sveta. Druga je stvar, međutim, što se sa izvesnom nostalgijom prisećaju vremena kada su imali besplatnu zdravstvenu zaštitu, besplatno školovanje i uživali u nekim drugim blagodetima pređašnjeg sistema. Kada su gotovo svi bili zaposleni i mogli da obezbede pristojan život, uz najviši standard u čitavom istočnom bloku.

Istovremeno, malo je onih koji u globalizaciji, u brutalnostima savremenog kapitalizma, u opasnosti od terorizma, u talasu izbeglica sa Istoka vide neku sreću i prosperitet u budućnosti. Danas, u Nemačkoj, od nešto više od 83 miliona stanovnika, jednu četvrtinu (neke statistike kažu i više) čine stranci ili potomci stranaca. Najviše je Turaka, pa Poljaka, Rusa.

PREMA nekim izvorima, nema te zemlje, odnosno nacionalnosti u svetu čiji pripadnici ne žive na nemačkom tlu. - Gubimo nacionalni identitet, postajemo neki mešanci. Gubimo bitku na kulturnom, religijskom i nekim drugim poljima - kažu pojedini sociolozi.

Nemce ne moramo voleti, ali ih moramo poštovati, pa i zavideti im. Vidite kako danas, trideset godina posle ujedinjenja, izgleda zamlja koja je izgubila dva svetska rata, čiji su mnogi gradovi posle Drugog svetskog rata bili u ruševinama, čija je industrija bila uništena. I to uporedite sa zemljama koje su u tom ratu bile pobednice. Rad, red, disciplina, poštovanje zakona - samo su neke od osobina koje su bile i ostale odlučujuće za ekonomsko-društveni progres zemlje i naroda - kažu analitičari. Razume se, uz obilnu ekonomsku i drugu pomoć Amerike, odmah posle završetka Drugog svetskog rata, koja je unapred računala na Nemačku kao saveznika u konfrontaciji sa Sovjetskim Savezom.

PRVA VIOLINA EVROPE

BILO kako bilo, svidelo se to nekome ili ne, Nemačka je danas ekonomski, politički i svakakav drugi gigant, "prva violina" Evrope i jedna od prvih u svetu. Njen glas i njen uticaj, njena snaga i njena moć čuju se i osećaju ne samo u Evropskoj uniji nego i širom Evrope i sveta. U nekim domenima to, nažalost, nije u najpozitivnijem smislu ali, kako izreka kaže, "Sila Boga ne moli".