Četnik već u vrtiću!

DUHOVNOM genocidu Katoličke crkve i lično Franje Kuharića naročito su doprineli mešoviti brakovi i njihova „jugoslovenska deca“. Venčanje u katoličkoj crkvi, po tumačenju Srpske pravoslavne crkve podrazumeva da su oboje prišli toj crkvi. Kad je srpsko dete u vrtiću od početka izrugivano, roditelji iz želje da ga zaštite, pohrvaćuju ga. Bilo je studenata koji su se, plašeći se ispita, izjašnjavali kao Hrvati.

Jovan Pokrajac u napisu „Uključivanje srpske dece u katolički veronauk u Hrvatskoj uzelo maha“ („Politika“ od 15. decembra 1994. godine), između ostalog, kaže: „Tuđmanovi podanici arijevski insistiraju na čistoti svog porekla. Upravo suprotno, istorijska i aktuelna iskustva svedoče o hrvatskim nastojanjima da sopstveni nacionalni korpus uveća iz drugih nacionalnih grupa, pa i omražene srpske“.

Pokatoličavanje je redovno bila prva stepenica u tom viševekovnom asimilatorskom procesu. Pokatoličavanje preostalog srpskog življa u Hrvatskoj ponovo je na delu.

U skorašnjoj tuči u hrvatskom Saboru, između hadezeovskog zastupnika Drage Krpine i poslanika Srpske narodne strane Dragana Hinića, pomenute su brojke od 11.000 do 14.000 srpske dece koja pohađaju katoličku veronauku u osnovnim i srednjim školama.

Kako pokazuju dostupni podaci, časovi veronauke su pripreme za pokatoličavanje, ako ono nije prethodno već obavljeno. Još pre dve i po godine dr Milorad Pupovac, doskorašnji predsednik Srpskog demokratskog foruma, utvrdio je da je dotad bila pokatoličena jedna hiljada srpske dece. Zbog iznošenja tog podatka, hrvatske vlasti su protiv njega podigle tužbu, ali na suđenju, očigledno s razlogom, nisu insistirale.

Prema procenama pravoslavnog sveštenstva u Hrvatskoj, katoličku veronauku u školama pohađa oko 90 odsto srpske dece. Po mišljenju Pupovca, radi se o 14.000 učenika. Časovima pravoslavne veronauke u Crkvi Svetog preobraženja u Zagrebu prisustvuje jedva četrdesetak polaznika. U tu crkvu stiglo je oko hiljadu roditeljskih molbi da se potvrdi da su im deca krštena, uglavnom radi upisa na katoličku veronauku ili prvo pričešće u katoličkim crkvama. Čin krštenja, naime, crkve međusobno priznaju, a prvo pričešće je faktički prelaz u katoličanstvo.

Kad proces katoličenja više nije mogao da se krije, kardinal Kuharić, nadbiskup zagrebački, bajagi ljut i neupućen, zatražio je da mu župnici pošalju podatke o verskom i nacionalnom sastavu polaznika veronauke u školama. Nije se, međutim, usprotivio masovnoj pojavi da katolički veronauk pohađaju pravoslavna deca. Preporučio je jedino da se za „promenu vere sačeka kraj rata, kako bi se odluka donela u slobodnim okolnostima“. Računam, očigledno, da će dotle katolička obuka u školama da obavi posao. Kad jednom pređu u katoličanstvo, dotadašnji pravoslavci se automatski uključuju u hrvatski nacionalni korpus, jer se u Hrvatskoj ne pravi razlika između katoličanstva i hrvatstva.

Sve to neodoljivo podseća na stanje u NDH. Čim je Pavelić doneo političku odluku o pokatoličavanju Srba, nadbiskup Stepinac je izdao uputstva za promenu vere. U toku svojih naučnih istraživanja istoričar Veljko Đurić došao je do podatka da hrvatska istoriografija kao hrvatske žrtve u Drugom svetskom ratu tretira i 200.000 stradalih, a prethodno prisilno pokatoličenih Srba.

I danas hrvatski katolički i politički krugovi mimikrijski tvrde da je pohađanje katoličkog veronauka stvar slobodne volje. Dr Milorad Pupovac iznosi primer iz jedne zagrebačke osnovne škole, u kojoj je sveštenik-veroučitelj upozorio decu: „Onaj ko ne bude pohađao veronauk, sam sebe osuđuje da ga smatraju četnikom“.

Sličan doprinos izražavanju slobodne volje dao je i Živko K. Latić, sveštenik, novinar, bivši glavni urednik „Glasa koncila“: „Ako u nekim mestima ima djece pravoslavnog porijekla, ili ćeš ih pustiti da se upišu na katolički veronauk ili im nećeš dopustiti, pa ćeš ih na taj način nanovo istaknuti kao drukčije. Ima ljudi koji se žele politički uklopiti u ovu državu i ne žele da im se djeca razlikuju“.

Kako to „uklapanje“ u praksi izgleda, objašnjava Veselin Pejnović, poslanik SHS u Saboru: „Većina Srba u Hrvatskoj danas odlazi da se krsti u katoličku crkvu da bi došli do domovnice i drugih dokumenata neophodnih za život“.

Egon Fišer u napisu „Katolička crkva u Hrvatskoj nastavlja delo Stepinca“ („Politika“ od 3. februara 1992. godine) o tome kaže:

„Činjenica da se sve to događa na pragu dvadeset i prvog veka, provocira i pitanje - nije li se i papa Vojtila srozao na nivo političkog incesta klana Bordžija?! Ova parabola sama po sebi denuncira i istovremeno optužuje Katoličku crkvu u Hrvatskoj, ali i sam centar - Vatikan. Korišćenje stanja straha pripadnika jednog naroda u cilju probitka jedne vere na račun druge, duhovni je genocid. U vreme demokratskog dozrevanja svetske zajednice, pojava klero-fašizma, rezultat je neiživljenog imperijalizma, a u slučaju Hrvatske i katoličanstva, reč je još i o najcrnjem revanšizmu.

U svemu tome toliko ne čudi aktivnost konzervativnih crkvenih krugova, koliko čudi pasivnost hrvatske inteligencije, koja je do juče zauzimala brojna mesta za okruglim stolovima, uveravajući Jugoslaviju da je Zagreb centar demokratske levice i rasadnik demokratije.

(Nastaviće se)